Metoda konsultacji pracy psychoterapeuty, pedagoga, terapeuty, trenera.

Zapewnia:

Opis superwizji w standardach EAGT

Metoda dialogiczna, stanowiąca zasade1 i postawę w relacji terapeutycznej. Składają się na nią: obecność, włączanie i oddanie się dialogowi.
Terapeuta i superwizor są aktywnie obecni jako osoby – odsłaniają się w autentycznej i pozbawionej zahamowań komunikacji.

Korzystanie z takiej obecności i otwartości musi pozostać w służbie terapii/superwizji.

Włączanie jest gotowością do zostania poruszonym, dotkniętym przez drugą osobę – zachowując przy tym poczucie siebie samego. Dialog to rodzaj relacji opierający się na przeżyciach obydwu osób.

W przypadku prawdziwego dialogu obydwie strony wnoszą weń swą cenną, potrzebną perspektywę (Schulz, 2004).

Pole staje się sposobem rozumienia tego, jak kontekst danej osoby wpływa na jej przeżywanie siebie i innych. Osoby nie można zrozumieć nie rozumiejąc pola, kontekstu, w którym owa osoba się znajduje. Żadne wydarzenie nie zachodzi w odosobnieniu. Teoria pola uznaje wszystkie wydarzenia za funkcje relacji, na które składa się wiele sił, pozostających we wzajemnej interakcji. Owe siły tworzą pole – przy czym każda część pola i jego całość wpływa na wszystkie pozostałe części (Yontef, 2002). Zarówno superwizor, jak i superwizant wkraczają w pole terapii za pomocą procesu równoległego do klienta. Superwizja może dostarczyć terapeucie gruntu i pomóc mu rozpoznać, co dzieje się w jego relacji z klientem. Praca odbywa się z uwzględnieniem fenomenologicznej zasadę psychoterapii Gestalt. Odnosi się do „tak naiwnego i pełnego opisu bezpośredniego przeżycia, jak to tylko możliwe”. Metoda fenomenologiczna poszerza bezpośrednie doświadczenie, zmniejszając zakłócenia związane z nastawieniem lub z wcześniej nabytą wiedzą. W psychoterapii Gestalt nie uważa się, że „branie czegoś w nawias” pozwala osiągnąć obiektywną prawdę. W myśleniu fenomenologicznym rzeczywistość i percepcja podlegają interakcyjnemu współtworzeniu; wynikają z relacji między tym, kto spostrzega, a tym, co jest spostrzegane (Yontef, 2002). Podczas superwizji punktem skupienia będzie zatem raczej to, „jak” rozwija się proces psychoterapii, niż „dlaczego”. Superwizor nie szuka „prawdziwego wyjaśnienia”; wszyscy uczestnicy pola terapeutycznego są ekspertami w zakresie swego przeżycia relacyjnego.

Relacyjna postawa w psychoterapii Gestalt, koncentruje się na metateoretycznych wiadomościach na temat natury osoby, szczególnie klienta, oraz wpływu tych wiadomości na poczucie bezpieczeństwa i samoocenę pacjentów.Relacyjny model superwizji osadzonej w kontekście: superwizja zawsze ma charakter interpersonalny, wiąże się z perspektywą systemową i procesem badania, a nie poszukiwania „prawdy”, wymaga równoważenia wymiarów uczestnik-obserwator. Polega na współtworzeniu „nowych” narracji i nowych znaczeń przez superwizora i superwizanta